Minister Bruno Bruins roept de farmaceutische industrie op tot meer transparantie en maatschappelijk verantwoord ondernemen. Hij pleit hiervoor in een open brief aan de Volkskrant waarin hij aangeeft dat als iedereen bereid is bij te dragen aan betaalbare zorg, de farmaceutische bedrijven ook hun bijdrage moeten leveren. In zijn schrijven refereert hij aan zowel positief als minder goed nieuws nl. nieuwe kankermedicatie tegenover zorgkosten die voor veel Nederlanders niet meer betaalbaar zijn.
Hij schetst deze situatie omdat ze weergeven hoe we er volgens hem voor staan in de zorg. Enerzijds het enthousiaste ontvangst van nieuwe middelen en anderzijds alsmaar stijgende zorgkosten met een verminderde toegankelijkheid tot de zorg voor sommige patiënten.
De oplopende zorgkosten zijn logischerwijs ook gerelateerd aan de toenemende levensverwachtingen, meer vergrijzing en chronische ziekten, maar toch hekelt Bruins de stijging van dure medicijnen en de grote mate waarin deze het zorgbudget op souperen. Lees meer.
Deze twee berichten schetsen in een notendop het dilemma waar wij – en met ons veel andere landen – voor staan in de gezondheidszorg: ja, we zijn blij met nieuwe medicijnen die hoop bieden aan zieke mensen. Daar zijn we jullie farmaceuten dankbaar voor. Maar nee: we kunnen niet accepteren dat de zorgkosten zo ver oplopen dat ze voor mensen niet meer betaalbaar zijn.
Kostenstijgingen
Natuurlijk zijn de kostenstijgingen in de zorg niet alleen te wijten aan dure geneesmiddelen. We zijn met meer ouderen, leven langer, zijn vaker chronisch ziek. Maar dure medicijnen slokken een steeds groter deel van het zorgbudget op. Zo stegen de ziekenhuisuitgaven aan dure geneesmiddelen in 2017 met zo’n 10 procent. Op dit moment geven ziekenhuizen ongeveer 2,2 miljard euro uit aan deze geneesmiddelen.
Een behandeling met een prijs van 100 duizend euro per jaar? Allang geen uitzondering meer. En er dienen zich nog veel duurdere medicijnen aan. Neem het middel Zolgensma tegen de spierziekte SMA. Dik 2 miljoen euro. Per patiënt.
Wat mij vooral dwarszit, is dat we niet mogen weten waaróm we zo veel moeten betalen. We krijgen simpelweg geen uitleg, geen inzicht in de prijsopbouw.
Ik vind dat onaanvaardbaar.