Het is wat ze in de Nederlandse farmasector kennen als het domino-effect: voorraden bij fabrikanten, groothandels en apothekers zijn zo klein dat een probleem bij één leverancier al snel leidt tot schaarste bij de rest in de keten. Daarom werd door het ministerie van Volksgezondheid al in 2013 de werkgroep geneesmiddelentekorten in het leven geroepen om de toenemende tekorten aan medicijnen een halt toe te roepen. Zoals in dit artikel is te lezen, lukt dit nog niet want het tekort aan medicijnen is ook in 2018 weer toegenomen.
De vraag naar de meeste medicijnen in Nederland is vrij stabiel, toch neemt het geneesmiddelentekort toe. Om de structurele oorzaak te vinden, moet je naar het begin van de farmaketen, namelijk de lagelonenlanden zoals China en India. Er staan veel fabrieken in deze landen en om kosten te besparen fuseren steeds meer fabrieken. De productie wordt daardoor in één fabriek geconcentreerd. Wanneer er één fabriek dan iets misgaat, voelt de hele markt dit. Daarnaast wordt een lading medicijnen bij de kleinste afwijking afgekeurd, waardoor de farmaketen kwetsbaar is.
Een van de mogelijke oplossingen lijkt het aanhouden van een grotere voorraad bij de groothandels. Maar medicijnen hebben een houdbaarheidsdatum en wie zijn medicijnen niet kwijtraakt moet ze vernietigen en maakt zo (onnodig) verlies. Volgens leveranciers is kiezen voor goedkoop, kiezen voor tekorten.
Verzekeraars zijn het met deze stelling niet eens. Fabrikanten doen namelijk hard hun best om voorkeursaanbieder te worden bij een preferent medicijn. En als preferente leverancier ga je een leveringsverplichting aan.
Iedereen in de farmaketen wijst naar elkaar bij de geneesmiddelentekorten. Iedereen in de farmaketen is het er ook over eens dat een grotere voorraad van vier maanden een oplossing voor het probleem is. Maar wie gaat de voorraden betalen? Daarvoor kijkt men naar het Ministerie van Volksgezondheid, want onderling wijzen de partijen voor de kosten wederom naar elkaar.
Lees het hele artikel van het NRC hier.